Alaylı mı? Alaycı mı?

Yeni kuşak turizmci, başta mutfak personeli de olmak üzere İstanbul, İzmir Ankara, Antalya gibi turizmi yoğun yaşayan büyük şehirlerde bile maalesef istenilen standartlarda ve şartlarda iş üretmede oluşan olumlu değişimlere rağmen tam anlamıyla sağlanamamakta. Bu anlamda lise, yüksekokul, üniversite ve dengi turizm okullarında işin teorik kısmının eğitimini alan gençler, becerilerini pratiğe dökme konusunda yeterli deneyimden yoksun olmaları nedeniyle ciddi sıkıntılar göstermektedir. İşin teorik kısmında kıymetli öğretmenlerimiz gerekli eğitimleri mutlaka kendilerine vermekte olmakla birlikte, bu gençlerimiz teoriyi pratikle birleştirerek meslek erbabı olma yönündeki gelişimleri tamamıyla oluşmadan sektöre iş gücü olarak katılmaktadır.
 

Pratik ve teorik her zaman birbirinden ayrı gibi görünse de, iyiyi ve kaliteyi ortaya çıkarma adına bu ikisi birleştirilmelidir. Yeni nesil arkadaşlar okuldan aldıkları pratik olmaksızın bir hiç olan teorik bilgi ile bir an önce basamakları atlayarak bir yerlere gelmenin gereksiz telaşı ve kaygısı içerisindeler.

Şimdi bu noktada sektörde bizden önceki Hocalardan, ağabeylerimizden, şeflerimizden, müdürlerimizden almış olduğumuz kültürü, terbiyeyi, birbirimize gösterdiğimiz sevgiyi ve saygıyı otellerimizde gelip bizlere konuk olan misafirlerimize en güzel şekilde yansıtmayı öğretme noktasında nasıl bir duruş sergilemeliyiz? Bu sektöre gönül vermiş sevgili genç arkadaşlarımıza mavi boncuk dağıtarak mı? Mutlu yalanlar penceresinden mi? Acı gerçekler penceresinden mi? ya da bir Mektepli, Alaylı terbiyesi ile mi? ya da gayrı ciddi olursa olur amiyane tabirle salla rahvan gitsin mantığıyla mı? Alaycı mı?  
 

Bugünkü kuşak genç arkadaşlarım sürekli bir bebek gibi ilgiyi, sevilmeyi bekliyorlar, hak ediyorlardır da. Şüphesiz bizlerin gönlünde yatanda onlara bekledikleri sevgi ve ilgiyi vermek. Biz de bunun karşılığında onlardan bizlerin bayraklarını devraldığımız, bizim üstümüzde hakları olan değerli meslek büyüklerimize ihanet olmaması için, ciddiyet, mesleğe saygı ve sevgi bekliyoruz. 

Hata bizde mi? Beklentilerimizi biz de bu genç nesile, yanımızdaki çalıştırdığımız genç arkadaşlara tatlı sert bir üslupla anlatabilmeliyiz. Tatlı sert dedim çünkü benim bugüne kadar ki deneyimlerime dayanarak, söyleyebilirim ki, millet olarak anlama şeklimiz bana göre biraz böyle. Tıpkı bir demirci ustası nasıl ki ham bir demiri belli bir şekle girmesi için önce körüğü ile kor haline getirip sonra kan ter içinde demire olan aşkı ile, çekiciyle demiri dövmesi ve o kor demirden sanat eserleri çıkarması gibi. (ki bundaki kasıt tamamen demiri belli bir forma sokmak içindir.) Tıpkı bir babanın evladının kötülüğünü isteyemeyeceği gibi. Minik şefkat dokunuşları misali.

İnsana, yine insanla hizmet verdiğimiz bu sektörde, otelciliğin bir fabrika ve ofis işletmesi olmadığını, fedakârlık gerektirdiğini ve bir otelin kara da yüzen bir gemi olduğu bilinci ile, sonunda hep sonuca bakılacağını iyi algılatmak gerekli.

İşin özeti şu: teoriği öğrenen bu genç arkadaşlara pratiği ve uygulamayı öğretmede Alaylı yaklaşan bizler mi, yoksa Alaycı yaklaşan yine bizler mi başarılı olacağız? Önümüzdeki yıllar bizlere bunu daha net gösterecek. Ha, bu arada, ben beni buralara getiren metodu genç yönetici adayı arkadaşlarımı mutsuz edecekse de alaylı ve terbiyeli olarak uygulamaya da devam edeceğim.  Umarım bunu ilerde anlayacaklardır aynen benim sevgili ustalarımı şu an anladığım gibi.

Gordon Ramsey’in dediği gibi mutfaklar sert ortamlardır, fakat çok güçlü karakterler üretirler. Bana bu mesleği iyi öğrenebilip uygulamamda, tatlı sert bir demirci gibi davranan, bir baba şefkatindeki meslek büyüklerimize selamlar.